AmberNaarMalawi.reismee.nl

Wennen in Nederland

Lieve allemaal,

Nu ik weer een maand thuis ben, hier een afsluitende blogupdate.

Na een lange reis, die ik gelukkig voor een deel samen met Roos kon afleggen, landde ik 5 juli om 9.10u op Schiphol. Helaas moesten we een half uur wachten, aangezien onze gate nog bezet was door een ander toestel. En een half uur duurt heeeeeel lang als je zo graag naar je familie wil.

Eindelijk mochten we dan uit het vliegtuig en ging ik richting de bagageband. Mijn koffer kwam heel snel, dus 5 minuten later liep ik door de deur naar de 'arrivals', waar mama en Nour al stonden te wachten. Na een kopje koffie met een croissantje (want ik had geen ontbijt gekregen in het vliegtuig) stapten we in de auto om lekker naar huis te gaan. Hoewel ik deze keer helemaal niet had geslapen in het vliegtuig, viel de moeheid nog mee.

Thuis wacht mij een heeeele mooie welkom-thuis-taart (Dankjewel mama en Kyra). En dan beginnen de 'normale' dingen al weer. Boodschappen doen bij de Albert Heijn, de hond uitlaten, alles is echt weer even wennen. Als ik over straat loop merk ik hoe stil en rustig het hier is. Ik loop een kwartier en kom helemaal niemand tegen. In de Albert Heijn valt me op hoe goed georganiseerd alles is en waardeer ik de zelfscan nog extra.

Ondertussen zijn we een maand verder, en al die normale dingen voelen ook wel weer normaal. Ik ben weer lekker aan het werk en heb mijn rijbewijs gehaald. Tussen werk door geniet ik van mijn laatste weken vakantie en bereid ik me voor om 4 september veel vol goede moed aan geneeskunde te beginnen.

Als ik foto's terugkijk van Malawi, krijg ik wel een beetje heimwee. Ik ben zo benieuwd hoe het nu met de kindjes gaat. Ik mis ze en wil ze zo graag nog een keer gaan knuffelen. Gelukkig heb ik met een aantal vrijwilligers nog wel wat contact, dat is zeker heel gezellig.

Het is fijn om in Nederland te zijn, maar ik mis Malawi ook echt wel. Op een dag ga ik terug, maar wanneer die dag komt is nog maar de vraag. Ik ben in ieder geval heel erg blij dat ik deze droom heb mogen waarmaken en ben dankbaar voor deze prachtige ervaring.

Liefs,
Amber

Foto's volgen nog :)

Kusanzika :(

Lieve allemaal,

De laatste week zit erop. De laatste dagen bij House of Joy waren leuk, vermoeiend en geweldig. Dus welkom bij de laatste update over mijn week bij House of Joy!

Maandag 26 juni

De dag vandaag verloopt rustig, weinig bijzonders gedaan eigenlijk.

De prijzen van de minibusjes zijn verhoogd, na een staking in Blantyre. Nu kost het 300 kwacha om naar town te gaan, dus omgerekend nog steeds maar 37 eurocent. Zoals elke dag worden we opgewacht door William en gaan we over onze 'bumpy' route naar House of Joy. Daar aangekomen worden we hartelijk ontvangen door zowel de huismoeders als de kinderen.

Het is bewolkt vandaag, en voor Malawiaanse begrippen "erg koud", dus we gaan vandaag niet met de kinderen buiten spelen en zitten dus de hele dag binnen. Veeeeel poepluiers, aangezien de kinderen nog steeds allemaal diarree hebben (bahbah). Verder geen bijzonderheden en we gaan om 15.00u weer lekker naar huis.

'S avonds maken we butter chicken, wat echt super lekker is!

Dinsdag 27 juni

Vandaag gaan Maartje en Roos naar House of Joy, dus we kunnen met de auto meerijden. Dat is altijd chill, want zo voorkomen we minibusjes.

Het was weer slecht weer dus we zaten weer de hele dag binnen. Astrid en ik hebben onze lunch daarom buiten op gegeten, we waren het binnenzitten een beetje zat. De lunch was, hoe zal ik het zeggen, 'speciaal' vandaag... Nsima, voorheen schreef ik Zima, maar blijkbaar schrijf je Nsima haha, maar dan heb ik het ieder geval een keer fonetisch geschreven voor jullie ;). Maar goed, Nsima met groente en vis. Maar het was dus een hele vis, met ogen en schubben en kieuwen en een staart... Ik had er nogal wat moeite mee, aangezien ik nooit vis eet. Maar ik besloot de ogen die naar me keken te ontwijken en brak de vis over de helft. Zo kon ik, heel zorgvuldig, een aantal stukjes filet onder de schubben vandaan toveren en zolang ik dat deed was het allemaal best lekker. Toch weer een soort van avontuur ;)

Op de terugweg zegt William dat hij in de buurt van ons huis moet zijn, dus hij wil ons daar wel af zetten en dan hoeven we niet eens veel meer te betalen: hij vraagt zijn normale tarief naar Carpark en dan daar bovenop het bedrag dat we normaal in de minibus betalen. Een mooi aanbod dus, en weer een kans om de minibus te ontwijken!

'S avonds eten we bij Bombay, wat toch nog steeds mijn favoriete restaurant is, ook al heb ik nu een hoop andere uitgeprobeerd.

Woensdag 27 juni

Weten jullie nog die man die Astrid, Roos en mij een lift gaf vorige week? Nou, vandaag kwamen we hem weer tegen. En hij moest vandaag in Kawale (de Area waar House of Joy is) zijn, dus hij gaf ons een lift naar het project. Super fijn weer, echt geluksvogels zijn we.

Halverwege de dag komen er drie vrouwen langs. Eerst zitten ze een hele lange tijd te praten met sister Thea en dan wordt Djuma (het kindje dat vorige week was gekomen) met hen meegegeven. Nadat ik er om vraag, vertellen ze me dat dat zijn familie is en dat hij weer met hen mee naar huis gaat. Super natuurlijk, voor Djuma, dat hij weer bij zijn familie kan zijn :).

'S middags hebben we de Chichewa les, die we eigenlijk vorige week zouden hebben. Een heel leuk meisje komt de les geven en we hebben er een hoop van geleerd.

'S avonds bakken Astrid en ik weer pannenkoeken, want eerlijk is eerlijk, pannenkoeken zijn gewoon mega lekker.

Donderdag 29 juni

Vandaag is het laatste 'echte' dagje bij House of Joy. We gaan, voor het eerst sinds maandag, weer eens met de minibus.

Alsof ze aanvoelden dat het de laatste dag werd, kwamen er meteen 6 kindjes op me af om te knuffelen. En niet zo opdringerig en hangerig als ze meestal doen als ze met zo veel op je af komen, maar heel lief en echt samen.

De kinderen krijgen heel vroeg eten vandaag en gaan daarom ook vroeg slapen. Logischerwijs worden ze dan ook vroeger dan normaal wakker. Precies op het moment dat de eerste kindjes wakker worden, zijn alle huismoeders weg. Waarheen, geen idee. Maar we zijn alleen. En alle kinderen worden wakker... Het is maximale chaos, want met geen enkele huismoeder in de buurt hebben twee azungu's écht geen enkele autoriteit! Wat we ook proberen, niks helpt om ze onder controle te krijgen. Vraag me daarom ook niet hoe we het hebben gedaan, misschien was het ons doorzettingsvermogen, misschien hadden ze medelijden met ons of misschien werden ze na een tijdje ook moe van zichzelf, maar uiteindelijk werden ze rustiger en hebben we het toch mooi volgehouden tot de huismoeders weer terug kwamen. Tegen die tijd zijn we wel echt helemaal kapot, maar toch ook wel een klein beetje trots dat de kinderen uiteindelijk toch naar ons luisterden.

Laatste keer in de TukTuk met William, laatste keer langs Carpark en laatste keer in een minibusje naar huis. Wat een chaos weer. Als ik iets niét ga missen!

Op de terugweg naar huis nemen we afscheid van Peanut Man, want morgen gaan we met de auto en zullen we hem dus niet meer tegenkomen. Hij kijkt heel verdrietig als we hem vertellen dat we naar huis gaan, maar als ik hem vertel dat ik echt nog wel eens terugkom, kijkt hij weer een beetje blijer.

Diana is morgen jarig, dus Mandy, Astrid en ik wachten tot ze naar bed is en versieren dan het huis met slingers en ballonnen. Ook leggen we een 'gefeliciteerd' brief neer, voordat we zelf ons bed in duiken.

Vrijdag 30 juni

De tijd om afscheid te nemen is nu echt aangekomen. Samen met Maartje gaan we met de auto naar House of Joy. Daar gaan we eerst langs de baby's om ze allemaal nog een hele dikke kus en knuffel te geven, en dan worden we naar buiten geroepen. Alle grotere kindjes zitten daar op stoeltjes en zodra we buiten zijn beginnen ze te zingen. 'Goodbye, goodbye, but not forever. I say, one day, we shall meer again.' Heel erg lief, heel mooi en hartverwarmend. Tijdens het liedje staan twee kindjes op en lopen naar me toe, met een envelop in hun handjes. Als ze voor mij stoel staan knielen ze en houden de envelop omhoog. Ik pak hem aan en zie dat het een kaart is. Ook Astrid krijgt haar kaart van twee andere kindjes. We besluiten het pas thuis open te maken (want ik had gehoord dat het niet gebruikelijk is om cadeautjes en dergelijke open te maken waar de gever bij is). Daarna zingen we samen nog een paar liedjes die ik ken van de keren dat ik bij de grotere kindjes aan het spelen was. Ik zing en dans vrolijk met ze mee, maar wetende dat het de laatste keer is moet ik moeite doen om mijn tranen binnen te houden. Van Doingood krijgen we nog een certificaat, als bedankje voor het werk dat we hebben gedaan hier.

Na het afscheid bij House of Joy gaan we naar Lilongwe Youth Organisation, de school waar ik een aantal weken geleden had geholpen met de sportdag. Roos heeft daar haar afscheid en daarna doen we voor de laatste keer de sportdag (de laatste keer voor ons dan, andere vrijwilligers gaan hier wel mee door). Het was een chaos, maar net als de vorige keer wel heel erg leuk.

Daarna gaan we naar een andere school, Adziwa Christian School, om ook hier een sportdag te doen. Deze school organiseert zelf een sportdag al, maar wij kunnen ze natuurlijk wel een extra handje geven. Het is hier allemaal super goed georganiseerd, teams zijn van te voren ingedeeld en er is al besloten wie welke sport gaat doen. Er zijn ook een aantal kinderen die niet in een team zijn ingedeeld, en dat is waar wij kunnen helpen. Met deze groep kinderen besluiten Roos en ik trefbal te spelen. Het duurt even voordat ze het snappen, in eerste instantie blijven ze allemaal op een rijtje staan, zonder rond te rennen of te proberen de bal te ontwijken. Uiteindelijk besluit ik om bij een van de teams aan te sluiten en het goede voorbeeld te geven. Dat helpt: doordat ik rondren en om me heen roep 'Watch out!', 'Run!', 'Yes! Now throw it at him!' worden de kinderen op een gegeven moment súper fanatiek. Super leuk om te zien hoe ze het volgende uur leuk blijven spelen. Ik kan de rol van coach weer op me nemen en sta aan de zijlijn de kinderen aan te moedigen en te zorgen dat ze eerlijk blijven spelen. Al met al, weer een super leuke middag.

Daarna nog even langs Adziwa daycare, waar Roos ook afscheid moet nemen. De kinderen zingen hier hetzelfde lied als ze bij House of Joy zongen, dus ik denk weer aan de kindjes van House of Joy, en hoe erg ik ze wel niet ga missen.

'S avonds bakken we, voor Diana's verjaardag, pizza en brownies. Allebei super goed gelukt en optimaal van genoten.

------------------

En zo komt aan alle het mooie toch een eind. Dit weekend nog genieten van mijn laatste dagen, maandag koffers inpakken en dinsdag stap ik in het vliegtuig. 6 weken geleden keek ik nog op tegen een hele lange tijd en nu zit het er gewoon weer op. Bizar hoe dat gevoel zo ineens kan veranderen. 2 weken lang tel ik af naar wanneer ik weer naar huis mag en vanaf week drie gaat het ineens zó snel. Ik kan terugkijken op een hele mooie en leerzame tijd, waarin ik een nieuw deel van mezelf heb ontdekt.

Wat ik tegen Peanut Man zei is zeker geen smoesje om hem weer blij te maken, er zijn nog zo veel dingen die ik hier wil doen waar ik nu geen kans voor heb gehad, zoveel leuke mensen die ik nog eens terug wil zien. Ik ben hier nog lang niet klaar.

Wat ik echt niet ga missen zijn de minibusjes, Carpark, de souvenirsmarkt en Nsima (want ook al wen je eraan en wordt het beter, ik vind het nog steeds echt niet lekker).

Wat ik wel ga missen is niet in een paar woorden samen te vatten. Wat ik het méést ga missen, geen idee. Ik zou zo graag willen zien wat er van de kinderen op het project terecht komt, hoe ze er over 10 jaar uitzien en wat ze dan doen. Dat kan natuurlijk niet, dus daar leg ik me bij neer.

Hoewel de cultuurshock hier wel meeviel, denk ik dat die in Nederland wel heftiger zal zijn. Iedereen die elkaar aanspreekt op straat hier, dat dat er niet is in Nederland zal wel weer even wennen zijn. Gelukkig zal ik wel weer minder aandacht naar mezelf trekken op straat, niet meer stiekem gefilmd worden, niet meer nageroepen worden omdat ik Azungu ben en niet meer door onbekenden ten huwelijk worden gevraagd als ik over straat loop. Het ov in Nederland: nooit gedacht dat ik dat ooit nog zou gaan waarderen, maar als je het vergelijkt met hier staat alles toch weer in een heel ander perspectief.

Ik heb vrienden gemaakt, zowel vrijwilligers als locals, vrienden die ik hopelijk ooit nog terug mag zien, vrienden met wie ik een ontzettend mooie ervaring heb mogen delen.

Natuurlijk verheug ik me er enorm op om mijn lieve familie en vrienden weer te zien! Het is ook goed geweest voor nu, 6 weken is een lange tijd en het is fijn om weer naar huis te gaan. En toch laat ik een beetje van mezelf achter, ik heb een stukje van mijn hart aan Malawi gegeven.

Goodbye, but not forever!

Om maar even lekker cliché te doen: not all those who wander are lost.


Heel erg bedankt voor jullie steun, interesse en lieve reacties. Ik hoop dat jullie hebben genoten van de verhalen die ik hier heb geplaatst. Dit is niet het laatste natuurlijk, ik zal zeker nog eens bij jullie terug komen als ik weer terug ben in mijn normale leventje in Nederland.

Ik zie jullie snel!


Heel veel liefs,

Amber

Madzi, dzuwa ndi anzanga

Lieve allemaal,

Wát een weekend! Cape Maclear is geweldig!

Vrijdag werden we om 7.00u opgehaald door Rachid, het is ongeveer 4,5 uur rijden naar Cape Maclear. We reden over de grens met Mozambique, de ene kant van de weg is Malawi en de andere kant is Mozambique. Als Rachid het niet had gezegd was het me nooit opgevallen, je ziet totaal niet dat het een grens is.
Het laatste stuk van onze reis ging dwars door de bergen. Voor het eerst sinds ik in Malawi ben kreeg ik hierdoor last van wagenziekte, maar gelukkig zat ik voorin dus met mijn raampje open en wat ademhalingsoefeningen ging het wel goed.
Aangekomen in Cape Maclear moesten we even zoeken naar onze accommodatie, we waren er voorbij gereden. Daardoor wel een rondleiding door het dorpje gehad, dus dat was ook wel leuk eigenlijk. Uiteindelijk hebben we het gevonden en konden we onze spullen in de dorm leggen en gaan lunchen.
Het was een prachtige accommodatie, pal aan het strand. Na de lunch trokken we onze bikini's aan en hebben we de hele middag op het strand liggen zonnen. Heerlijk.
In de namiddag liepen we een rondje door het dorp, er zijn daar heel veel kleine winkeltjes om souvenirs te kopen, en haastten ons daarna terug naar het strand om de zonsondergang te kijken. Die zou hier heel mooi moeten zijn. Ze hebben niet teveel gezegd, de zonsondergang was prachtig! Kan het met geen woorden beschrijven, dus ik zou zeggen: kijk naar de foto's!
'S avonds was er een barbecue, heel erg lekker, en spelen we heel veel potjes Bao. Uiteindelijk kwam er een man bij ons zitten, die zich voorstelde als Peter. We hebben heel gezellig met hem zitten kletsen en uiteindelijk besloot hij onze drankjes te gaan betalen. Hoefde niet van ons, maar hij stond erop en voordat we iets konden zeggen had hij al besteld. De rest van de avond hebben we gekletst met Peter en een heleboel andere mensen die ook in deze accommodatie verbleven. Super gezellig allemaal. Peter bood ons aan om op zaterdag mee te gaan op zijn zeilboot. Dit hadden we stiekem heel graag willen doen, maar we hadden al een andere boot geregeld voor zaterdag, dus helaas.
Zaterdag sliepen we lekker uit (tot 8.00u) en werden we om 10.30u (een half uur te laat, wat in Malawiaanse begrippen gewoon nog op tijd is) opgehaald voor onze boottrip. Dat was ook fantastisch: We hebben een adelaar gevoerd door vis in het water te gooien, de vogel komt er dan meteen op af vliegen, super gaaf. Daarna hebben we een rondje gevaren, om alle mooie plekken te bekijken en gesnorkeld. Dat snorkelen was super vet, want er waren echt een miljoen vissen en ze bleven super dichtbij zwemmen. Ook wel een beetje eng, want ze zwommen allemaal tegen me aan enzo. Na het snorkelen maakten mensen van de boot lunch voor ons klaar op het strand en hebben we de rest van de middag op het strand liggen chillen. Daarna weer naar de accommodatie gevaren.
We besloten om deze keer ergens anders te eten, omdat er zo veel restaurantjes zijn in het dorp. Maar nadat we twee compleet lege restaurants in gelopen waren, besloten we toch maar gewoon in de accommodatie te gaan eten. Onderweg terug naar de accommodatie konden we wederom genieten van de prachtige zonsondergang. Er waren veel kinderen op het strand, en terwijl ik probeerde om foto's te maken van de zonsondergang kwamen ze steeds in mijn beeld staan. Ze wilden allemaal op de foto. Super schattig.
'S avonds was er een kampvuur op het strand waar ook een bandje bij kwam spelen, en daarna vloog ik mijn bed in want ik was super moe.
Op zondag sliepen we weer uit, net als op zaterdag, en tijdens het ontbijt vertelde Astrid dat ze Peter zaterdagavond weer had gezien. Deze keer had hij gevraagd of we zondag mee wilden op zijn jetski. En inderdaad, later op de ochtend appte hij om te vragen of we dat nog steeds wilden. We twijfelden er even over, want we kennen hem natuurlijk niet echt enzo, maar besloten uiteindelijk om toch maar gewoon te gaan. Dat was een van de beste beslissingen van het weekend, want het was fantastisch! Hij kwam met zijn jetski achter de auto het stand oprijden, samen met zijn halve familie en haalde ook een Crazy Sofa uit de auto. Dat is zo'n rond opblaaskussen die je achter een boot (of in dit geval de jetski) kan hangen en waar je dan op kan zitten en als je dan gaat varen is dat super grappig. Het lijkt een beetje op een Banaan, maar dan rond. Sorry voor de vage uitleg, zie de foto ;).
Eerst mochten we dus een tijdje op de Crazy Sofa en daarna vroeg ik hem of we misschien ook een keer achterop de jetski mochten. Dat mocht en met 80 km per uur vlogen we over het water. Echt geweldig!
Hierna bedankten we Peter heel hartelijk, zeiden gedag tegen zijn familie en gingen terug naar onze eigen accommodatie om lunch te eten en onze spullen in te pakken.
Om 14.00u werden we helaas alweer opgehaald om terug te gaan naar Lilongwe. Als het had gemogen had ik hier nog wel eek week willen blijven, het was zo mooi!
Onderweg naar huis ging alles weer eens niet helemaal soepel. We hoefden nog maar een uurtje te rijden, maar ineens hoorden we een harde BENG... Rechter voorband hélemaal plat. Het was al helemaal donker, dus mijn iPhone was ons enige licht om de band mee te vervangen. Nu was dat wel gelukt na een tijdje, maar toen we weer wilden rijden hoorden we een heel raar geluid weer. Dus, band er weer af en opnieuw erop en weer eraf want het was nog niet opgelost. Hoe het uiteindelijk is gelukt weet ik niet, maar na drie kwartier konden we weer rijden, gelukkig.
Thuis nog even wat gekletst met Diana en daarna lekker mijn bedje in.

Veel liefs,

Amber

Usiku wabwino

Lieve allemaal,

Deze keer hadden we een korte week bij House of Joy, omdat we op vrijdag naar Cape Maclear vertrekken. Maar wel een hele leuke, en zeker ook vermoeiende week.

Maandag 19 juni
Na de safari van dit weekend is het weer even een overstap om aan het werk te gaan. Als de wekker gaat ben ik super moe, maar ik sleep mezelf uit bed en richting Corner 47.
De dag bij House of Joy verloopt normaal, en behalve de vele poepluiers (alle kindjes hebben diarree) en vieze bedden, zijn er geen bijzonderheden.
Thuis neem ik een snelle douche, maar kom er daarna achter dat de douche is overstroomd en dat het hele huis blank staat. Met z'n vieren pakken we handdoeken en emmers en na een half uur is het weer zo goed als droog en kunnen we gaan eten. Omdat ik nog steeds heel moe ben kruip ik weer op tijd mijn bed in.

Dinsdag 20 juni
In de ochtend spelen we met alle kindjes buiten, maar gaan deze keer niet naar de playgroud. We blijven op de binnenplaats en al snel zien we waarom: de kinderen moeten schoenen passen. Ontzettend schattig, al die kleine schoentjes, en de kinderen vinden het heel leuk. Na een kwartiertje worden alle schoenen weer weggehaald, de namen van de kinderen worden op de onderkant geschreven en de schoenen worden weer netjes opgeruimd. Waarom weet ik niet, maar ik heb het idee dat het voor een andere gelegenheid is, maar dat ze alvast moesten passen.
'S avonds eten we bij Mediterraneo, heerlijke pizza op. Na Bombay mijn tweede favoriet!

Woensdag 21 juni
Vandaag als we aankomen bij House of Joy, zien we een grote groep mensen voor de poort zitten. Ik herken het meteen van de vorige keer: het is uitdeeldag.
We zeggen snel goedemorgen tegen de kindjes en gaan dan helpen bij het uitdelen van maïs, bonen, olie, wasmiddel en zeep. Zo'n tweehonderd mensen en ruim twee uur later, gaan we weer naar binnen om de kinderen eten te geven en in bed te leggen.
Tot vorige week kwam er op dinsdag altijd een International School langs, maar die komen niet meer. Vandaag komt een van de meisjes van die school langs met haar moeder, ze gaan terug naar Europa (na 15 jaar in Afrika!) en ze wilde heel graag afscheid nemen van de kindjes. Heel lief en echt heel leuk om te zien hoe ze met de kindjes omgingen.
'S avonds thuis bakken Astrid en ik pannenkoeken (en soep, maar door een klein 'overkook' ongelukje was er niet zo heel veel soep meer over).
Ik merk dat ik al weer een beetje in mijn oude slaapritme kom, ik ga steeds later naar bed. Dan is 'laat' hier voor mij nog steeds aan de vroege kant, maar ik merk toch dat ik steeds later slaap.

Donderdag 22 juni
Vandaag komen we Roos tegen terwijl we wachten op een minibusje. Alle minibusjes zitten vol maar na een tijdje stopt er een auto voor ons, die vraagt of we een lift willen. We kijken elkaar aan en besluiten dat we dat wel kunnen doen, dus stappen in. Blijkt daarna dat Roos en de man die de auto bestuurt elkaar ooit zijn tegengekomen bij kickboksen, hoe toevallig!
Bij House of Joy gaan we buitenspelen met de kinderen. Ik heb vandaag bellenblaas meegenomen en ze vinden het geweldig! Er is vandaag weer een nieuw kindje gekomen. Deze is al wat ouder, maar hoe oud precies weten we niet. Hij heeft ook geen naam, of in ieder geval weten we die niet. Hij is gedumpt en gevonden en zo bij ons terecht gekomen. Ik geloof dat hij een naam zal krijgen van het project, maar daar moet eerst toestemming voor worden gegeven door de autoriteiten. Het is een super leuk kind, heel lief en ook best wel slim. Hij heeft een beetje moeite met wennen en ook de andere kindjes vinden dit lastig, merk ik. Maar tegen het eind van de dag gaat het heel goed en kan ik met een gerust hart naar huis.
'S middags gaan we met de auto (met chauffeur) en twee meiden van het project naar oldtown. Astrid en ik willen daar luierbroekjes kopen. Ze gebruiken hier stoffen luiers, die niet zo heel erg waterdicht zijn, dus ze doen over de stoffen luier altijd een plastic broekje. Heel veel van de broekjes die ze op dit moment hebben zijn kapot. We wilden graag iets extra's doen, en hadden daarom besloten om nieuwe broekjes te kopen. Toen we terugkwamen en de broekjes aan Flora gaven, was ze super blij en omhelsde ons. De broekjes werden zorgvuldig uitgepakt en in de la gelegd.
Om 15.00u gaan we richting het huis van Roos en Maartje, want we krijgen Chichewa les. Als we aankomen blijkt na een tijdje dat de lerares nog bij de kapper zit, en dus niet komt vandaag. Andere keer beter dus, ook dát is Malawi.
Morgen gaan we niet naar House of Joy, maar naar Cape Maclear, een plaats bij Lake Malawi. Update daarover de volgende keer!

Tionana!

Liefs,
Amber

PS: Ana athu betekende 'onze kinderen' en Njovu is 'olifant'. Credits voor wie het zelf had ontdekt ;)

Njovu!

Lieve allemaal,

Bij deze een update van alleen afgelopen weekend, want dat was een ervaring die wel zijn eigen blog verdient ;)

Zaterdagochtend worden we om 6.50u opgehaald. We gaan op safari! Astrid en ik stappen in de auto, waar Kate en Heather (twee Canadese meiden die ook mee gaan) al een plekje hebben. Even Maartje ophalen en dan kunnen we: 4 uur rijden naar Liwonde National Park.
De accommodatie waar we zullen verblijven is super mooi! Het geeft je echt het gevoel dat je in de Jungle zit. We slapen in een dorm room, met een aantal andere mensen. Er is een restaurantje en een self service honesty bar (je mag alles zelf pakken en ze vertrouwen erop dat je alles opschrijft en aan het einde van je verblijf netjes afrekent).
Na de lunch vertrekken we op bootsafari. Dat is zó gaaf! De eerste paar minuten vinden we al een olifant verstopt in het gras aan het water. We varen er naartoe en zien de olifant van super dichtbij, echt heel mooi. Ook zien we heel veel nijlpaarden, en zelfs een kleine baby nijlpaard. Na een tijdje zien we ook een dode olifant. Hij was een natuurlijke dood gestorven en is nu in het water vastgebonden, zodat hij kan worden opgegeten door de krokodillen (anders zou hij naar het dorp drijven en daar gaan rotten, of krokodillen aantrekken. Dat wil je natuurlijk niet in een dorp). Voor ons was het natuurlijk super vet om die krokodillen in actie te zien, hoewel het ook wel een beetje eng was.
Teruggekomen in het kamp haasten we ons naar een van de uitkijkplatforms om de zonsondergang te bekijken. Ook dat is weer een prachtig gezicht.
Daarna neem ik een douche in een van de ruime en super mooie open lucht douches (wel met een deur, maar toch ook buiten, echt chill).
Het avondeten is heerlijk en na het eten relaxen we nog even bij het kampvuur. Als ik omhoog kijk zie ik de mooiste sterren die ik ooit heb gezien. Nog nooit in mijn leven heb ik zo veel sterren bij elkaar gezien, het was prachtig. Ik zou er wel uren naar kunnen kijken.
We gaan vroeg naar bed want op zondagochtend gaat onze wekker al om 5.00u. Met heel veel moeite sleep ik mezelf uit bed, kleed me aan en loop met Astrid naar het andere uitkijkplatform om de zonsopgang te zien. Ook heel mooi weer, maar we kunnen er niet zo lang van genieten, want om 6.00u vertrekt onze (méga grote! We moeten erin klimmen met een ladder) landcruiser weer naar het park om dieren te spotten. We zien weer heel veel: een groot aantal olifanten, antilopes, impalas, aapjes en wilde honden. Oh en super veel vogels, want we hadden een vogelaar in de groep. Heel grappig, voor elke vogel werd er gestopt, maar een heleboel keren kon ik niet eens zien waar de vogel zou moeten zitten.
Na de game drive bestellen we ontbijt in het kamp (heeeerlijke pannenkoeken), en gaan we nog even genieten van de zon op een van de platforms.
Dan komt helaas het moment dat het alweer tijd is om te gaan. We stappen in de auto en beginnen aan de terugreis. Onderweg stoppen we nog bij een pottery, waar we naar de mooie handgemaakte schalen en potten kijken en heerlijk avondeten.
'S avonds om 20.00u komen we thuis, we zijn kapot want het is een lange dag geweest. Maar wát een mooie ervaring was dit.

Veel liefs,

Amber

Ana athu

Lieve allemaal,

Weer anderhalve week voorbij, de tijd gaat veel te snel. Ik ben ondertussen al over de helft. Hier nog maar eens een update :) Veel leesplezier!

Woensdag 7 juli
Vandaag ging ik niet naar House of Joy, maar samen met de andere meiden (behalve Astrid, die ging wel naar House of Joy) naar het project van Carlijn en Mandy: Adziwa day care. Dit is een dagopvang voor weeskinderen. Ik merkte erg veel verschillen met House of Joy, vooral dat het bij Adziwa echt een stuk minder 'luxe' is allemaal.
Rond 10.30u vertrokken we op Adziwa, om naar Lilongwe Youth Organisation te gaan. Dit is een school in de buurt van Adziwa. Hier gingen we een sportmiddag organiseren. Het is een hele kleine school, maar met super veel klassen: van Nursery tot middelbaar onderwijs.
De sportdag was heel leuk, maar vrij vroeg weer afgelopen, dus we konden op tijd naar huis. Even langs town voor boodschappen en langs de souvenirsmarkt en daarna nog even wat gedronken bij Kiboko.
'S avonds aten we pannenkoeken (jammie). Na het eten ging Carlijn aan haar blog werken (or so she said) maar zat daarna op Facebook ipv haar blog. Dit leidde tot een hilarisch 'ouder-kind' gesprek tussen Carlijn, Karlien en Esther. Ontzettend grappig.

Donderdag 8 juni
Vandaag was het een beetje een zware dag op het project. Alle kinderen waren erg lastig. Tijdens het buitenspelen met de grotere kinderen, klommen ze allemaal over me heen en waren me zelfs aan het slaan en Emilida was weer in een zielige bui. Al met al duurde de dag erg lang.
Uiteindelijk zijn we om 15.00u naar huis gegaan en hebben we nog even lekker uitgerust. Esther had afscheid op haar project dus zij en Karlien waren ook een beetje op tijd thuis. We hebben lekker met z'n allen gekletst en ik ging weer erg vroeg naar bed.

Vrijdag 9 juni
Vandaag was het weer heel leuk op het project. De kindjes waren weer lief en Flora was terug, dus we hadden weer iemand die Engels kon.
Een van de kindjes was heel hangerig, terwijl ze dat normaal nooit is. Ze bleek ook koorts te hebben dus we hebben haar met een paracetamol in bed gelegd. Gelukkig ging het later op de dag al een stuk beter.
Als lunch kregen we vandaag rijst met bruine bonen, mega lekker.
'S avonds hebben we een hele lange powercut, meer dan 5 uur zaten we zonder stroom. Als avondeten hebben we dus maar een omelet gebakken op ons gasstelletje. Rond 21.30u kwam de stroom gelukkig weer terug. Vandaag ben ik wat langer opgebleven dan normaal, tot 23.00u, want ik kan morgen uitslapen en ik moést gewoon even mijn boek uitlezen.

Zaterdag 10 juni
Uitslapen is niet zo goed gelukt, ik was om 7.30u al wakker en ben om 8.00u maar gewoon opgestaan.
Na het ontbijt vertrokken we met z'n allen naar corner 47, voor een busje naar town. Die vinden we vrij snel, maar het bankje waar Karlien en ik op zaten zat helemaal los. We moesten ons dus de hele weg vasthouden aan de stoel voor ons, zodat we niet achteruit zouden vallen. Vanaf town lopen we naar de stoffenmarkt. Dit is in Old Town, het voelde echt alsof ik in een andere wereld was beland. De wegen zijn slechter, er ligt veel meer afval op straat, er zijn nóg meer mensen en de sfeer is heel anders. Na een korte wandeling komen we via een heel dun klein doorgangetje bij de stoffenmarkt. Dit is geweldig! Het is een hele kleine plek, maar super veel mensen en 180duizend verschillende stofjes! Fantastisch :)
Ik heb 3 verschillende stofjes gekocht en ga hier volgende week mee naar het naaiproject van Doingood om kleding te laten maken.
Daarna zijn we gaan lunchen bij Cappucinos en hebben we een middagje aan het zwembad gelegen.

Zondag 11 juni
Vanochtend om 6.00u de wekker, want Astrid, Mandy en ik worden om 7.00u opgehaald om (voor mij de tweede keer) naar Nkhoma Mountain te gaan.
Eerst moeten we even Rachid's rijbewijs ophalen, want die had hij nog steeds niet terug. Dat gaat gelukkig goed en om 9.00u kunnen we eindelijk beginnen met de hike.
Het gaat deze keer makkelijker dan de vorige keer en in precies 2 uur zijn we boven. We klimmen eerst naar de andere kant van de top, dus dat is voor mij ook nieuw. Daarna klimmen we nog naar dezelfde top waar we vorige week ook waren. Het blijft een prachtig uitzicht en voor de tweede keer zit ik volop te genieten.
Ook naar beneden gaat het goed, ondanks dat we een paar keer struikelen.
'S avonds gaan we weer naar four seasons en lig ik uiteindelijk lekker op tijd in mijn bed.

Maandag 12 juni
Wekker weer om 6.00u vandaag, want we gaan op outreach met sister Mira. We vertrekken om 7.00u, halen Roos op en gaan op zoek naar een minibusje. Het duurt heel lang voor we die hebben gevonden maar uiteindelijk zijn we onderweg. Iets voor 8.00u komen we aan bij house of joy. We gaan even snel goedemorgen zeggen tegen onze kindjes en dan is het al tijd om te gaan.
Ik zit voorin met Sister Mira en de rest zit achterin. In eerste instantie start de auto niet, dus de mannen gaan duwen. Dan kunnen we eindelijk gaan. Het is een uur rijden naar Nasala Village. Onderweg bidden ze allemaal de rozenkrans voor een veilige reis. Tussen het bidden door fluistert sister Mira informatie over de plekken waar we langskomen en wat we precies gaan doen. Ook vertelt ze me dat de leraren van een heleboel scholen op dit moment staken. Die staking duurt nu al 2 weken, en niemand weet wanneer het zal stoppen.
Na een uurtje rijden over een weg die amper de naam 'weg' verdient, komen we aan bij een hele kleine nursery school. Er zijn maar twee lokalen, één wordt gebruikt voor naailes voor vrouwen uit het dorp en de andere voor de les van de 60 kinderen op deze school.
Eerst gaan we met ze buitenspelen, we proberen ze te leren springtouwen, maar dat vinden ze best wel lastig. Uiteindelijk lukt het dan toch een beetje en hebben ze erg veel plezier. Na het spelen gaan we naar binnen en zingen liedjes. Daarna krijgen ze les over de Goede Herder. Dat is onderdeel van het programma wat ze hier volgen, onder leiding van Sister Mira. Ze doet het heel leuk en betrekt de kinderen ook in het verhaal. Na de les is het voor de kinderen tijd voor eten, en voor ons alweer tijd om te gaan.
Op de terugweg wordt er niet gebeden, dus ik heb de mogelijkheid om gezellig een praatje te maken met sister Mira. Dit is heel interessant, we praten over het leven en de dood en ze vertelt me wat over zichzelf. De chauffeur zet ons af in town bij de minibusjes, en wij vertrekken richting het naaiproject.
Het laatste stuk naar het dorp waar het naaiproject is, moet met de fietstaxi. Het is een lang stuk, over een hele slechte weg, dus het is een erg hobbelige rit. Aangekomen op het naaiproject worden we heel vriendelijk ontvangen en leg ik precies uit wat ik van elke stof wil laten maken. Ze nemen mijn maten op en dan gaan we weer terug naar de fietstaxi's (we hebben ze gevraagd op ons te wachten). Onderweg zijn we echt een bezienswaardigheid, de mensen hier zijn duidelijk nog niet gewend aan blanken. Ze roepen ons na en vooral de kindjes zijn erg geïnteresseerd.
'S avonds is het Karlien haar laatste avond, en spelen we het grote safarispel. Heel gezellig. Ik lig laat in bed, maar het was het helemaal waard.

Dinsdag 13 juni
Vandaag weer gewoon naar house of joy. 'S ochtends moesten we helaas afscheid nemen van Karlien en daarna duurde het weer heel lang om een busje te vinden. Hierdoor zijn we een beetje laat, maar we krijgen wel een heel warm welkom van de kinderen.
Het was een rustig dagje, niet veel bijzonders. 'S avonds aten we bij Mamma Mia, een Italiaans restaurant. Was erg lekker en heel gezellig.
Vandaag realiseerde ik me dat ik al precies op de helft ben van mijn tijd hier, dat is wel even raar om te beseffen.

Woensdag 14 juni
Vandaag is er een nieuwe baby binnengekomen in house of joy. Zijn naam is Innocent, hij is pas 2 weken oud, ontzettend klein en schattig en de liefste en leukste baby ooit! Veel geknuffeld en flesjes gegeven de hele dag :)
Na de lunch kregen de kinderen vaccinaties tegen de mazelen. Stuk voor stuk kwamen ze huilend terug, maar vielen wel allemaal heel snel in slaap.
Later op de middag, als ik Innocent een flesje aan het geven ben, krijg ik een mooi compliment van Flora: 'jij weet echt hoe je voor baby's moet zorgen, je doet het echt heel goed, net als een mama'. Heel leuk om te horen natuurlijk :)

Donderdag 15 juni
Rustig dagje house of joy. We waren allebei heel moe, dus tijdens het dutje van de kinderen hebben we zelf ook even onze oogjes dicht gedaan. Helaas duurde het niet lang voordat de eerste kinderen al wakker werden, en moesten we om de beurt opstaan om een baby te troosten of een flesje te maken.
Tijdens de lunch van de kindjes gaf ik Joyce eten, maar dit ging niet helemaal soepel. Elke keer als ik een hap in haar mond stopte, deed ze alsof ze ging eten maar spuugde daarna alles uit. Tegen het einde van de lunch zat Joyce van top tot teen (inclusief rug, geen idee hoe het daar kwam) helemaal onder de zima. En helaas bleef ik ook niet buiten schot, zima in mijn haar en op mijn kleren. Maar de lach op Joyce's gezicht was echt onbetaalbaar. Zat ze daar, helemaal onder de zima, met de grootste lach ooit op haar gezichtje. Heb haar na het eten maar even in bad gedaan, want het was echt geen gezicht.
Onderweg naar huis stoppen we even bij de apotheek, zodat ik neusspray kon kopen. Wie wordt er nou verkouden in Malawi?! Ja, ik dus... Waarschijnlijk aangestoken door een van de kinderen.
Toen we thuiskwamen merkten we dat we geen water hadden, dus we konden niet douchen helaas. Uiteindelijk was het water om 21.00u terug, en kon ik alsnog de zima uit m'n haar wassen.

Vrijdag 16 juni
'S ochtends met alle kinderen buiten gespeeld (we waren nog niet bij de grote kinderen geweest deze week). Met het eten heb ik niet geholpen met de zima voor de grotere kindjes, maar pap gevoerd aan Po, een van de kleinste baby's. Super onhandig, de pap zit in een beker waarmee je het dan moet proberen in dat kleien mondje te gieten. Ik had een doek gebruikt als slabbetje, zodat hij niet helemaal onder de pap zou zitten. Dat lukte gelukkig, dus ik hoefde alleen zijn gezicht schoon te maken.
Voor het eerst vielen alle kinderen echt tegelijk in slaap, dus konden wij even heerlijk ontspannen. Of, dat dachten we. Want na twee minuten werden ze al wakker, allemaal om de beurt ook.
'S middags kwam Maartje op bezoek, dus we konden met haar mee terug rijden. Daardoor waren we lekker op tijd thuis. Helaas was er deze keer geen stroom, dus wéér niet douchen. Pas laat in de avond was de stroom terug, toen ik bezig was met inpakken voor de safari. Lekker op tijd naar bed dus, want we worden al om 6.50u opgehaald morgenvroeg.

Ineens besef ik me dat ik nog maar twee weken heb met de kindjes, en dat ik dan al afscheid moet hebben. Dit besef maakt me een beeje verdrietig, want hoe fijn ik het ook vind om weer naar huis te gaan, ik ga die lieverds echt ontzettend missen!

Veel liefs,

Amber

PS: voor wie het nog niet zelf had bedacht, 'tsiku labwino', de naam van m'n vorige blog, betekent 'fije dag' :) En nee, ik ga nog niet verklappen wat 'ana athu' betekent ;)


Tsiku labwino!

Hoi allemaal!

Er zit weer een week op en ik heb weer een hoop meegemaakt hopelijk vinden jullie het leuk om te lezen :)

Woensdag 31 mei

Vandaag kom ik om 8.30u aan op mijn project en hoor al voordat ik naar binnen loop een hoop gehuil. Als ik binnen kom zie ik dat een hoop kinderen aan het huilen zijn, maar geen idee waarom. Ik kan dus snel aan de slag met het troosten van deze lieverds.

Geen van de aanwezige huismoeders sprak Engels, dus dat was wel een beetje eenzaam. Ik kon met niemand praten.

Om 13.30u ontstaat er ineens chaos, alle kinderen worden verschoond en krijgen allemaal identieke kleren aan. Ook worden de bedden verschoond en de vloer gedweild. Ik probeer nog te vragen wat er gebeurt, maar door de taalbarrière krijg ik hier geen antwoord op.

Ineens brengen we alle kinderen naar buiten en moeten ze heel stil liggen en zitten op de kussens die zijn klaargelegd. Ook de oudere kinderen zitten buiten. Ik neem als taak dan maar 'kinderen stilhouden' op me, en kijk om me heen of ik kan zien wat er nu precies aan de hand is.

Dan, na een tijdje, hoor ik gezang. Alle nonnen, een aantal huismoeders en de grote kinderen komen al zingend voorbij. Ze dragen kaarsen en een beeld van Maria. In elke kamer stoppen ze, bidden ze, en al zingend lopen ze door naar de volgende kamer.

Op de binnenplaats worden na een tijdje de laatste stukken voorgelezen en zingen alle kinderen mee met het laatste lied. Daarna krijgt iedereen een lolly.

Ik ben ontzettend onder de indruk hiervan, het was heel erg bijzonder om mee te maken. Maar wat er nou precies is gebeurd weet ik nog steeds niet. Gelukkig zie ik Sister Mira voorbij komen, dus ik loop naar haar toe en vraag haar om het uit te leggen.

Ze wordt eigenlijk heel enthousiast van mijn vraag en vertelt me in geuren en kleuren hoe de maand mei in het teken staat van Maria. Op de laatste dag van mei (vandaag dus) ging Maria op bezoek bij Elisabeth, en daarom staan ze daar extra bij stil. Voor deze feestdag hebben ze dus besloten om een soort van kleine bedevaartstocht te houden met de kinderen.

Ik ben heel blij dat ik dit heb mogen meemaken en dat Sister Mira het me zo goed kon uitleggen.

'S avonds hebben we twee powercuts, waardoor we gezellig tussen een heleboel kaarsjes op de bank zitten te kletsen.

Donderdag 1 juni

Vandaag is er op het project weer niemand die Engels spreekt, waardoor de tijd best wel traag gaat. De kinderen zijn lief zoals altijd, hoewel er wel een kindje is dat de hele dag huilt als ik haar geen aandacht geef. Dat vind ik een beetje lastig om mee om te gaan, dus daar moet ik even met sister Thea over praten als dat zo blijft.

Verder heb ik even een voetbal over staan gooien met een van de huismoeders terwijl de kinderen sliepen. Echt grappig.

Ik heb een beetje last van heimwee, maar na een telefoontje met mama gaat dat al een stuk beter.

Weer lekker op tijd naar bed.

Vrijdag 2 juni

Vandaag was een hele interessante dag op het project. Er was weer niemand die Engels kon maar 's middags kwam er een man op visite die wél heel goed Engels kon. Hij vertelde een heleboel over zichzelf, hij vertelde dat hij even kwam kijken hoe het allemaal werkt in een opvang zoals dit omdat hij zelf ook in een opvang ging werken. Verder stelde hij heel veel vragen over Nederland en probeerde hij me over te halen om na mijn studie in Malawi te komen wonen. Ontzettend grappig gesprek was dat.

Vandaag ook even met sister Thea gesproken over dat kindje dat steeds blijft huilen en ze heeft me goed advies gegeven.

'S avonds hadden we een hele lange powercut, maar we waren net aan het koken dus moesten we nu op ons enige gaspitje koken, waardoor het allemaal heel lang duurde. Wel lekker gegeten en 's avonds weer heerlijk op tijd mijn bed in.

Zaterdag 3 juni

Vandaag ben ik samen met Karlien naar Nkhoma Mountain geweest. Was super!

We zouden om 7.00u opgehaald worden, maar om 6.10u (toen ik dus nog langzaam aan het wakker worden was in bed) kwam Diana me uit bed halen omdat we al om 6.30u werden opgehaald! Stress dus.

We moesten een uurtje rijden naar Nkhoma, maar onderweg werden we gestopt voor een politie controle. Rachid (onze chauffeur en gids) had geen reserveband in zijn auto liggen en daarom pakte de politie zijn rijbewijs af! Hij mocht dan 's middags zijn rijbewijs weer komen halen. Dat was goed balen natuurlijk, maar Rachid liet de dag niet verpesten. In Nkhoma vertelde hij ons eerst een beetje over het dorpje en daarna kon onze hike beginnen.

Súper zwaar, echt heel erg. Het eerste deel was nog wel een pad, maar het tweede deel was gewoon stijl omhoog klimmen tegen rotsen aan. In totaal duurde de tocht naar boven 2,5uur.

Hoe zwaar het ook alweer was, was ik meteen vergeten toen ik boven aankwam. Want wat was dat mooi! Dat uitzicht, daar heb ik gewoon geen woorden voor.

We zijn anderhalf uur blijven zitten, omdat we er zo van genoten. Na een kleine fotoshoot zijn we dan toch maar begonnen aan de klim naar beneden. Dit duurde 1,5uur, maar voor de beenspieren is dat nog zwaarder dan omhoog. Verder was het best goed te doen. Na even chillen in de schaduw konden we in de auto stappen om naar huis te gaan.

Maar we moesten nog langs de politie om Rachids rijbewijs op te halen. Dat ging niet helemaal zoals gepland, want de politieagente was er niet meer. Dus we moesten naar het politiebureau, maar daar was ze ook niet. Uiteindelijk hebben we haar gebeld, maar ze was al thuis en kon écht niet meer terug komen. Dus Rachid moest zonder rijbewijs naar huis en mag hem maandag op gaan halen. Echt balen dus.

We waren om 16.00u thuis en om 18.00u kwam Astrid, een nieuwe vrijwilliger, aan. Ze is Noors dus vanaf nu moeten we Engels praten thuis. Astrid gaat ook naar House of Joy, dus dat is wel super gezellig.

Zondag 4 juni

Vandaag om 7.00u opgestaan, want we gaan met z'n allen naar de kerk, samen met de kinderen van het project van Karlien.

Was een heel gedoe om daar te komen, echt weer een avontuur. De minibus heeft ons behoorlijk afgezet. We waren op een plek waar bijna geen minibusjes kwamen en toen was er eentje helemaal leeg, die beloofde ons privé rechtstreeks naar de kerk te brengen. Maar dan moesten we wel het dubbele betalen van het normale bedrag. Na een tijdje discussiëren besloten we om dat maar te doen, maar zodra we hadden betaald ging hij toch andere mensen oppikken en hadden we dus veel te veel betaald. Toen ik er iets van zei lachte hij ons alleen maar uit...

Uiteindelijk waren we een beetje laat bij de kerk, maar dat was hier geen probleem.

We werden officieel welkom geheten in de kerk, dat was wel bijzonder.

De rest van de dienst was erg speciaal om te zien, ondanks dat we er natuurlijk niks van konden verstaan. Er kwam wel een hele lieve vrouw bij ons zitten die af en toe voor ons kon vertalen. Op een gegeven moment werden er ook offers gebracht, waaronder een levende kip. Die bleef eerst heel goed stil zitten, maar ging later rondrennen door de kerk. Heel grappig gezicht.

Na de kerk zijn we nog even bij het zwembad geweest en 's avonds aten we weer pizza bij four seasons.

Maandag 5 juni

Hele leuke dag gehad op het project. De minibus vroeg vanochtend minder dan normaal, dus dat was mooi meegenomen.

Er was een andere vrijwilliger vandaag, een Malawiaans meisje. Zij zal de komende weken ook aanwezig zijn op het project. Ze kan ook heel goed Engels én Chichewa, dus ze kan voor ons vertalen.

Later in de middag kwam Maartje Astrid brengen, en haar introductie doen. Het is heel leuk dat we nu samen op het project zijn.

We hebben vandaag met de kinderen buiten gespeeld en weer heel veel geknuffeld.

Maartje bracht ons ook thuis en in de auto vertelde ze dat die man die vrijdag op bezoek was, tegen de bewaker had gezegd dat hij voor mij kwam. Heel bizar dus, want ik had hem nog nooit gezien! Ook een heel ander verhaal dan hij aan mij had verteld natuurlijk! Morgen dus maar even tegen sister Thea zeggen dat ik hier echt niks vanaf wist.

'S avonds heb in Astrid geleerd hoe ze bao moet spelen en ging ik weer lekker op tijd slapen.

Dinsdag 6 juni

Vandaag was het weer een hele leuke dag. Het is zo gezellig om niet meer alleen te hoeven reizen en ook niet alleen te zijn op het project.

Ik heb eerst even met sister Thea gepraat over die man van vrijdag, maar ze kon er gelukkig ook wel een beetje om lachen. We hebben afgesproken dat als hij nog een keer terug komt, we hem samen wegsturen. Maar ik denk niet dat hij nog terugkomt.

Vandaag kwam de fysiotherapeut op het project, die komt elke dinsdag. Ik heb mogen meekijken met de therapie, was echt heel erg interessant. Ik heb ook een beetje kunnen meehelpen en hij heeft me heel veel dingen uitgelegd. Ook heeft hij me laten zien hoe ik een kindje het beste kan leren om zelf te gaan staan, want er zijn een paar kindjes aan wie ik kan zien dat ze het proberen maar waarbij het nog net niet lukt. Dus ik vertelde hem dat ik ze dat graag wilde leren en nu weet ik dus hoe ik dat het beste kan aanpakken! Helemaal top :).

'S avonds zijn we gaan eten in een Nepalees restaurant, dat was erg lekker.

Nog even wat zitten kletsen en toen weer lekker naar bed.

Liefs, Amber

Een dag uit het leven van...

Hoi allemaal,

Vandaag heb ik besloten om een heel verhaal te wijden aan de vraag: 'hoe ziet een dag er hier voor mij uit?' Dus hier een uitgebreide beschrijving van mijn dag op dinsdag 30 mei.

Mijn wekker gaat om 7.00u, maar ik blijf nog tien minuutjes liggen voordat ik mezelf onder m'n klamboe door worstel om uit bed te komen.

Ik kleed me aan en loop richting de ontbijttafel. Een beetje kletsen met de andere vrijwilligers, terwijl ik een bakje cornflakes eet. Dan maak ik mijn tas klaar en om 7.50u vertrek ik richting Corner 47.

Het is ongeveer 20 minuutjes lopen naar de corner, en onderweg maak ik een praatje met Peanutman. Hij staat elke dag op dezelfde plek, dus ondertussen kennen wij hem allemaal.

Aangekomen op Corner 47 is het wachten tot er een busje voorbij komt die nog plek voor me heeft. Gelukkig is dat vandaag heel snel het geval en na een korte onderhandeling over de prijs heb ik vandaag de luxe dat ik voor in het busje mag zitten (dus veel minder krap). Helaas brengt het busje me niet naar de precieze plaats die ik in gedachten had, dus ik moet nog een stukje lopen naar Carpark. In Carpark is het altijd een chaos, ook vandaag weer. Gelukkig zie ik al snel de blauwe TukTuk van William staan, dus ik stap in. Onderweg kletsen we gezellig, over Malawi en over Nederland. Na een kwartiertje komen we aan bij House of Joy. Het is dan 8.45u.

Daar groet ik de guard, de nonnen en de huismoeders en ga meteen naar de kinderen toe. Die zijn blij me te zien en ik kan meteen aan het werk met de eerste flesjes en luiers. Net wanneer ik begonnen ben met het voeden van de grote kindjes, komt Flora naar me toe. Er staat lunch voor me klaar. Dat doen ze elke dag, terwijl dat helemaal niet nodig is natuurlijk. Vandaag is het thee met melk en boterhammen met pindakaas. Super lief.

Na de lunch ga ik terug naar de kinderen en niet veel later ben ik ineens helemaal alleen. Geen idee waar alle mama's naartoe zijn, maar ik sta ineens in m'n eentje met die hele groep baby's. Dit gaat gelukkig allemaal goed en na een tijdje komen de mama's weer terug.

Flora heeft me beloofd dat ze me zal leren om een baby op mijn rug te dragen met zo'n Afrikaanse doek. Die belofte komt ze na en al snel heb ik Joyce achterop mijn rug gebonden. Hele leuke ervaring voor mij en Joyce vond het ook niet erg, die viel na 5 minuten al in slaap. Ik merk dat het stiekem heel zwaar is, zo'n kind achterop je rug. Hier zie je heel vaak vrouwen grote stukken lopen met hun baby op deze manier op hun rug, daar heb ik nu nog meer respect voor dan ik al had.

Verder verloopt de dag rustig: flesjes geven, liedjes zingen, luiers verschonen en heel heel veel knuffelen.

Om half vier zou William me ophalen, maar ik krijg een sms'je van hem dat ie iets later is. Dit wordt uiteindelijk 16.00u, maar ik had m'n handen nog vol dus het was geen probleem. William brengt me naar de stad, waar ik even snel boodschappen doe en daarna naar Carpark loop om een minibusje naar Area 47 te zoeken. Al snel heb ik drie mensen om me heen staan, die proberen me in een nog helemaal leeg busje te zetten. Dit wil ik niet, want de busjes hier vertrekken pas als ze helemaal vol zijn, dus ik zoek verder tot ik een bijna vol busje zie. Ik heb weer het geluk dat ik voorin mag zitten. De bus is al snel vol, maar we kunnen helaas nog niet rijden, omdat het te druk is en we dus niet uit ons parkeervak kunnen komen. Na een tijdje lukt het dan toch en rijden we naar Corner 47.

Daar aangekomen moet ik onze chauffeur er nog even aan herinneren dat ik er graag uit wil, en dan kan ik gaan lopen naar huis. Onderweg kom ik Diana tegen, dus we kunnen gezellig samen lopen.

Dinsdagavond is de avond dat we met alle vrijwilligers en de coördinatoren uit eten gaan, dus thuis ga ik even snel douchen want om 18.30u worden we opgehaald met de taxi. Het is hier al om 17.30u donker, dus als we daarna nog wegwillen dan moet het met privé vervoer.

Rachid (een van onze vaste taxi chauffeurs) brengt ons naar Bombays, waar we heerlijk eten en gezellig bijkletsen. Om 21.00u zijn we klaar en haalt Rachid ons weer op. Om 21.30u zijn we weer thuis en ga ik dus meteen mijn bed in. Aangezien ik normaal hier al om 21.00u in bed lig, ben ik vandaag wat aan de late kant. Vol met eten en nieuwe indrukken van vandaag klim ik weer onder de klamboe door en kruip onder mijn dekens.

Weer een dag voorbij, nu al benieuwd naar de avonturen van morgen.