AmberNaarMalawi.reismee.nl

Kusanzika :(

Lieve allemaal,

De laatste week zit erop. De laatste dagen bij House of Joy waren leuk, vermoeiend en geweldig. Dus welkom bij de laatste update over mijn week bij House of Joy!

Maandag 26 juni

De dag vandaag verloopt rustig, weinig bijzonders gedaan eigenlijk.

De prijzen van de minibusjes zijn verhoogd, na een staking in Blantyre. Nu kost het 300 kwacha om naar town te gaan, dus omgerekend nog steeds maar 37 eurocent. Zoals elke dag worden we opgewacht door William en gaan we over onze 'bumpy' route naar House of Joy. Daar aangekomen worden we hartelijk ontvangen door zowel de huismoeders als de kinderen.

Het is bewolkt vandaag, en voor Malawiaanse begrippen "erg koud", dus we gaan vandaag niet met de kinderen buiten spelen en zitten dus de hele dag binnen. Veeeeel poepluiers, aangezien de kinderen nog steeds allemaal diarree hebben (bahbah). Verder geen bijzonderheden en we gaan om 15.00u weer lekker naar huis.

'S avonds maken we butter chicken, wat echt super lekker is!

Dinsdag 27 juni

Vandaag gaan Maartje en Roos naar House of Joy, dus we kunnen met de auto meerijden. Dat is altijd chill, want zo voorkomen we minibusjes.

Het was weer slecht weer dus we zaten weer de hele dag binnen. Astrid en ik hebben onze lunch daarom buiten op gegeten, we waren het binnenzitten een beetje zat. De lunch was, hoe zal ik het zeggen, 'speciaal' vandaag... Nsima, voorheen schreef ik Zima, maar blijkbaar schrijf je Nsima haha, maar dan heb ik het ieder geval een keer fonetisch geschreven voor jullie ;). Maar goed, Nsima met groente en vis. Maar het was dus een hele vis, met ogen en schubben en kieuwen en een staart... Ik had er nogal wat moeite mee, aangezien ik nooit vis eet. Maar ik besloot de ogen die naar me keken te ontwijken en brak de vis over de helft. Zo kon ik, heel zorgvuldig, een aantal stukjes filet onder de schubben vandaan toveren en zolang ik dat deed was het allemaal best lekker. Toch weer een soort van avontuur ;)

Op de terugweg zegt William dat hij in de buurt van ons huis moet zijn, dus hij wil ons daar wel af zetten en dan hoeven we niet eens veel meer te betalen: hij vraagt zijn normale tarief naar Carpark en dan daar bovenop het bedrag dat we normaal in de minibus betalen. Een mooi aanbod dus, en weer een kans om de minibus te ontwijken!

'S avonds eten we bij Bombay, wat toch nog steeds mijn favoriete restaurant is, ook al heb ik nu een hoop andere uitgeprobeerd.

Woensdag 27 juni

Weten jullie nog die man die Astrid, Roos en mij een lift gaf vorige week? Nou, vandaag kwamen we hem weer tegen. En hij moest vandaag in Kawale (de Area waar House of Joy is) zijn, dus hij gaf ons een lift naar het project. Super fijn weer, echt geluksvogels zijn we.

Halverwege de dag komen er drie vrouwen langs. Eerst zitten ze een hele lange tijd te praten met sister Thea en dan wordt Djuma (het kindje dat vorige week was gekomen) met hen meegegeven. Nadat ik er om vraag, vertellen ze me dat dat zijn familie is en dat hij weer met hen mee naar huis gaat. Super natuurlijk, voor Djuma, dat hij weer bij zijn familie kan zijn :).

'S middags hebben we de Chichewa les, die we eigenlijk vorige week zouden hebben. Een heel leuk meisje komt de les geven en we hebben er een hoop van geleerd.

'S avonds bakken Astrid en ik weer pannenkoeken, want eerlijk is eerlijk, pannenkoeken zijn gewoon mega lekker.

Donderdag 29 juni

Vandaag is het laatste 'echte' dagje bij House of Joy. We gaan, voor het eerst sinds maandag, weer eens met de minibus.

Alsof ze aanvoelden dat het de laatste dag werd, kwamen er meteen 6 kindjes op me af om te knuffelen. En niet zo opdringerig en hangerig als ze meestal doen als ze met zo veel op je af komen, maar heel lief en echt samen.

De kinderen krijgen heel vroeg eten vandaag en gaan daarom ook vroeg slapen. Logischerwijs worden ze dan ook vroeger dan normaal wakker. Precies op het moment dat de eerste kindjes wakker worden, zijn alle huismoeders weg. Waarheen, geen idee. Maar we zijn alleen. En alle kinderen worden wakker... Het is maximale chaos, want met geen enkele huismoeder in de buurt hebben twee azungu's écht geen enkele autoriteit! Wat we ook proberen, niks helpt om ze onder controle te krijgen. Vraag me daarom ook niet hoe we het hebben gedaan, misschien was het ons doorzettingsvermogen, misschien hadden ze medelijden met ons of misschien werden ze na een tijdje ook moe van zichzelf, maar uiteindelijk werden ze rustiger en hebben we het toch mooi volgehouden tot de huismoeders weer terug kwamen. Tegen die tijd zijn we wel echt helemaal kapot, maar toch ook wel een klein beetje trots dat de kinderen uiteindelijk toch naar ons luisterden.

Laatste keer in de TukTuk met William, laatste keer langs Carpark en laatste keer in een minibusje naar huis. Wat een chaos weer. Als ik iets niét ga missen!

Op de terugweg naar huis nemen we afscheid van Peanut Man, want morgen gaan we met de auto en zullen we hem dus niet meer tegenkomen. Hij kijkt heel verdrietig als we hem vertellen dat we naar huis gaan, maar als ik hem vertel dat ik echt nog wel eens terugkom, kijkt hij weer een beetje blijer.

Diana is morgen jarig, dus Mandy, Astrid en ik wachten tot ze naar bed is en versieren dan het huis met slingers en ballonnen. Ook leggen we een 'gefeliciteerd' brief neer, voordat we zelf ons bed in duiken.

Vrijdag 30 juni

De tijd om afscheid te nemen is nu echt aangekomen. Samen met Maartje gaan we met de auto naar House of Joy. Daar gaan we eerst langs de baby's om ze allemaal nog een hele dikke kus en knuffel te geven, en dan worden we naar buiten geroepen. Alle grotere kindjes zitten daar op stoeltjes en zodra we buiten zijn beginnen ze te zingen. 'Goodbye, goodbye, but not forever. I say, one day, we shall meer again.' Heel erg lief, heel mooi en hartverwarmend. Tijdens het liedje staan twee kindjes op en lopen naar me toe, met een envelop in hun handjes. Als ze voor mij stoel staan knielen ze en houden de envelop omhoog. Ik pak hem aan en zie dat het een kaart is. Ook Astrid krijgt haar kaart van twee andere kindjes. We besluiten het pas thuis open te maken (want ik had gehoord dat het niet gebruikelijk is om cadeautjes en dergelijke open te maken waar de gever bij is). Daarna zingen we samen nog een paar liedjes die ik ken van de keren dat ik bij de grotere kindjes aan het spelen was. Ik zing en dans vrolijk met ze mee, maar wetende dat het de laatste keer is moet ik moeite doen om mijn tranen binnen te houden. Van Doingood krijgen we nog een certificaat, als bedankje voor het werk dat we hebben gedaan hier.

Na het afscheid bij House of Joy gaan we naar Lilongwe Youth Organisation, de school waar ik een aantal weken geleden had geholpen met de sportdag. Roos heeft daar haar afscheid en daarna doen we voor de laatste keer de sportdag (de laatste keer voor ons dan, andere vrijwilligers gaan hier wel mee door). Het was een chaos, maar net als de vorige keer wel heel erg leuk.

Daarna gaan we naar een andere school, Adziwa Christian School, om ook hier een sportdag te doen. Deze school organiseert zelf een sportdag al, maar wij kunnen ze natuurlijk wel een extra handje geven. Het is hier allemaal super goed georganiseerd, teams zijn van te voren ingedeeld en er is al besloten wie welke sport gaat doen. Er zijn ook een aantal kinderen die niet in een team zijn ingedeeld, en dat is waar wij kunnen helpen. Met deze groep kinderen besluiten Roos en ik trefbal te spelen. Het duurt even voordat ze het snappen, in eerste instantie blijven ze allemaal op een rijtje staan, zonder rond te rennen of te proberen de bal te ontwijken. Uiteindelijk besluit ik om bij een van de teams aan te sluiten en het goede voorbeeld te geven. Dat helpt: doordat ik rondren en om me heen roep 'Watch out!', 'Run!', 'Yes! Now throw it at him!' worden de kinderen op een gegeven moment súper fanatiek. Super leuk om te zien hoe ze het volgende uur leuk blijven spelen. Ik kan de rol van coach weer op me nemen en sta aan de zijlijn de kinderen aan te moedigen en te zorgen dat ze eerlijk blijven spelen. Al met al, weer een super leuke middag.

Daarna nog even langs Adziwa daycare, waar Roos ook afscheid moet nemen. De kinderen zingen hier hetzelfde lied als ze bij House of Joy zongen, dus ik denk weer aan de kindjes van House of Joy, en hoe erg ik ze wel niet ga missen.

'S avonds bakken we, voor Diana's verjaardag, pizza en brownies. Allebei super goed gelukt en optimaal van genoten.

------------------

En zo komt aan alle het mooie toch een eind. Dit weekend nog genieten van mijn laatste dagen, maandag koffers inpakken en dinsdag stap ik in het vliegtuig. 6 weken geleden keek ik nog op tegen een hele lange tijd en nu zit het er gewoon weer op. Bizar hoe dat gevoel zo ineens kan veranderen. 2 weken lang tel ik af naar wanneer ik weer naar huis mag en vanaf week drie gaat het ineens zó snel. Ik kan terugkijken op een hele mooie en leerzame tijd, waarin ik een nieuw deel van mezelf heb ontdekt.

Wat ik tegen Peanut Man zei is zeker geen smoesje om hem weer blij te maken, er zijn nog zo veel dingen die ik hier wil doen waar ik nu geen kans voor heb gehad, zoveel leuke mensen die ik nog eens terug wil zien. Ik ben hier nog lang niet klaar.

Wat ik echt niet ga missen zijn de minibusjes, Carpark, de souvenirsmarkt en Nsima (want ook al wen je eraan en wordt het beter, ik vind het nog steeds echt niet lekker).

Wat ik wel ga missen is niet in een paar woorden samen te vatten. Wat ik het méést ga missen, geen idee. Ik zou zo graag willen zien wat er van de kinderen op het project terecht komt, hoe ze er over 10 jaar uitzien en wat ze dan doen. Dat kan natuurlijk niet, dus daar leg ik me bij neer.

Hoewel de cultuurshock hier wel meeviel, denk ik dat die in Nederland wel heftiger zal zijn. Iedereen die elkaar aanspreekt op straat hier, dat dat er niet is in Nederland zal wel weer even wennen zijn. Gelukkig zal ik wel weer minder aandacht naar mezelf trekken op straat, niet meer stiekem gefilmd worden, niet meer nageroepen worden omdat ik Azungu ben en niet meer door onbekenden ten huwelijk worden gevraagd als ik over straat loop. Het ov in Nederland: nooit gedacht dat ik dat ooit nog zou gaan waarderen, maar als je het vergelijkt met hier staat alles toch weer in een heel ander perspectief.

Ik heb vrienden gemaakt, zowel vrijwilligers als locals, vrienden die ik hopelijk ooit nog terug mag zien, vrienden met wie ik een ontzettend mooie ervaring heb mogen delen.

Natuurlijk verheug ik me er enorm op om mijn lieve familie en vrienden weer te zien! Het is ook goed geweest voor nu, 6 weken is een lange tijd en het is fijn om weer naar huis te gaan. En toch laat ik een beetje van mezelf achter, ik heb een stukje van mijn hart aan Malawi gegeven.

Goodbye, but not forever!

Om maar even lekker cliché te doen: not all those who wander are lost.


Heel erg bedankt voor jullie steun, interesse en lieve reacties. Ik hoop dat jullie hebben genoten van de verhalen die ik hier heb geplaatst. Dit is niet het laatste natuurlijk, ik zal zeker nog eens bij jullie terug komen als ik weer terug ben in mijn normale leventje in Nederland.

Ik zie jullie snel!


Heel veel liefs,

Amber

Reacties

Reacties

Toos Volkers

Amber ik vond de verhalen van je erg leuk, is zal het missen.
Ik wens je een goede reis en tot in Nederland.

Désirée van Breugel

Lieve Amber, met veel plezier heb ik al je verhalen gelezen...wat heb jij veel gezien, en wat een hoop ervaringen heb je opgedaan.
Afscheid nemen doet ALTIJD pijn, maar wie weet hoe je levensweg gaat lopen...in ieder geval nemen ze je deze tijd niet meer af.
Geniet nog van je laatste weekend en ik wens je een hele goede en veilige terugreis. Heel veel lieve groetjes uit een regenachtig Maastricht....hihihi...maar gelukkig wordt het volgende week we boven de 25 graden!!!
Xxxx Désirée

Debby Winkelman

Lieve Amber. Net als jij heb ook ik genoten van jouw avontuur. Kom nu maar lekker naar huis want ook hier zijn mensen die jou missen. Veilige vlucht! Liefs en dikke knuffel xxxx

Frans en louise

Lieve Amber wat een prachtig verhaal weer. Fijn dat je weer naar huis komt.
We wensen je een goede en veilige terug reis terug. Zaterdag vieren we feest.
Veel liefs van ons. Xxxxx Frans en Louise

Opa Jan

Hoi Amber,
Wat weer een fantastisch verhaal. Vooral het laatste stuk deed ook mij natte ogen krijgen. Ik zie alles zo voor me, zeker omdat je zulke prachtige verhalen hebt geschreven. Ik heb ervan genoten en een kleine indruk gekregen wat daar gaande was. Je hebt het fantastisch gedaan en het is goed en... mooi
geweest. Ik wens je nog twee mooie dagen een bijzonder voorspoedige thuisreis toe. Ik kan niet wachten je een dikke pakkerd te kunnen geven.
Groetjes en tot ziens xxx Opa Jan.

Lenie Keusters.

Hallo Amber,weer met veel interesse je dagboek gelezen,je laatste week zit er op en nu is je werk daar klaar, beter gezegd gedaan.Tjonge wat is het leven overal toch verschillend maar je gaat naar huis met een flinke ervaring niemand je af kan nemen.
Ik wens je een goede reis naar huis en voor de toekomst veel succes met je studies wie weet misschien t.z.t.een keus voor artsen zonder grenzen of medische missie,wie zal het zeggen.
lieve groeten,Lenie Keusters.

Ria

Hoi Amber,
Met veel interesse je verhaal gelezen, bedankt dat je ons zo vaak en uitvoerig op de hoogte hebt gehouden van al je bezigheden.
Ik hoop dat je de laatste vrije dagen ook leuk zijn geweest en nu veel succes met koffers pakken.
Goede reis naar huis en toe spoedig ziens.
Ria

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!