Muli Bwandji??

Hoi lieve allemaal,

Mijn eerste dagen hier in Malawi zitten erop, en ik heb een heleboel te vertellen! Het is hier super :)
Alle mensen zijn heel lief, en iedereen spreekt elkaar op straat aan. Vaak vragen ze dan hoe het met je gaat (Muli bwandji?). Langzaam maar zeker leer ik wat woordjes, ondertussen weet ik zelfs al wat ik moet zeggen als antwoord hierop (Ndili Bwino, Kayimo?). De stad is heel levendig en ondanks de drukte echt heel gezellig. Hier het verslag van mijn eerste dagen :)

Woensdag 24 mei
Mijn reis verloopt redelijk soepel. Gisteren om 19.50u vertrok ik vanuit Amsterdam naar Frankfurt. Ik zat naast twee hele lieve mensen, met wie ik gezellig een praatje heb kunnen maken. Het vliegtuig had wat vertraging met vertrekken en aangekomen in Frankfurt konden we nog niet naar de gate, omdat er nog een ander toestel stond. Dit was wel even stressen, want ik had maar een uur om over te stappen. Gelukkig was een van de mensen naast mij een Duitser, die alvast kon opzoeken bij welke gate ik moest zijn. Daardoor hoefde ik gelukkig niet meer te zoeken. Toen we eenmaal uit het vliegtuig mochten ben ik dus gaan rennen en kwam ik, weliswaar als allerlaaste, op tijd het vliegtuig binnen. Daar wachtte een leuke verrassing, ik had een hele rij stoelen helemaal voor mij alleen! Op een vlucht van bijna 7 uur is dat geen overbodige luxe. Ik kon heerlijk languit liggen en na het kijken van een leuke film ben ik dan ook heerlijk in slaap gevallen. Om 6.00u kwam ik aan in Ethiopie, waar ik een langere overstap had, namelijk 4 uur. Die tijd ging erg langzaam voorbij, maar uiteinelijk werd het 9.00u, tijd om naar de gate te gaan. Nog even door de veiligheidscontrole en daarna kan ik al snel het vliegtuig in.
Om 12.50u kom ik aan in Lilongwe, mijn koffers komen erg snel dus binnen een kwartier ben ik buiten. Daar staat Maartje (de lokale coordinator) me al op te wachten. Samen pinnen we wat Kwacha en regelen we een simkaartje met een internetbundel. Daarna lopen we naar de auto om naar het Doingood huis te gaan.
Eenmaal daar aangekomen wijst ze me mijn slaapkamer (waar ik nu nog in mijn eentje zal slapen) met aangrenzende badkamer. Na een korte rondleiding door het huis en het bespreken van de regels, gaat Maartje weg. Gelukkig is Carlijn (een van de andere vrijwilligers) ook net thuis gekomen, dus kan al gezellig wat kletsen.
Niet veel later komen de andere vrijwilligers thuis (we zijn met z'n vijven nu) en leer ik iedereen een beetje kennen. Ik ga heel vroeg naar bed, want ik ben ontzettend moe.

Donderdag 25 mei
Vandaag staat de City Tour op de planning. Roos, die hier haar afstudeerproject doet, komt me om 9.00u ophalen bij het Doingood huis. Samen lopen we naar de hoek van onze sector, waar vaak fietstaxi's staan te wachten. Dat is ook vandaag het geval, dus onderhandelen over de prijs en laten ons achterop de fiets naar Corner 47 brengen. Corner 47 is de plek waar alle minibusjes komen.
Bij Corner 47 wachten we tot er een minibusje langskomt. Dat gebeurt al vrij snel en we stappen in. Minibusjes zijn een verhaal apart, eigenlijk. Het zijn hele kleine busjes met 4 bankjes waar ongeveer 18 mensen tegelijk in kunnen zitten. Dit betekent dat je nogal opgepropt bij elkaar zit. Heel knus ;) Aangekomen in Town, het centrum van de stad, worstel ik mezelf uit het busje en kijk eens goed om me heen. Wat een drukte! Iedereen komt meteen op je af om dingen te verkopen of gewoon een praatje te maken. Hier laat Roos me zien waar ik supermarkten kan vinden, waar ik kan pinnen en waar de Food market is. Daarna lopen we even over de Souvernirs market en gaan we wat drinken bij Kiboko.
Op de terugweg gaan we met de TukTuk, maar omdat het zo lekker weer is heb ik mijn zwemspullen meegenomen en zet Roos me af bij het zwembad, waar ik een heerlijk middagje kan chillen.

Vrijdag 26 mei
Vandaag word ik om 7.30u opgehaald door Maartje, om voor de eerste keer naar het project te gaan. Het is een half uurtje rijden, dus om 8.00u komen we aan. House of Joy, daar ben ik dan... Het is een super mooi huis en alles is goed georganiseerd. We beginnen met een gesprekje met Sister Thea (een van de nonnen door wie het project gerund wordt). Zij vertelt mij het een en ander over het project en ik vertel haar wat over mezelf. Daarna een rondleiding over het terrein van House of Joy. Er zijn drie groepen kinderen, de kleinste groep (0-2 jaar), een wat grotere groep (2-3 jaar) en de grote kindjes (4-5 jaar). Als ik bij de grote kinderen aankom, beginnen ze te zingen en krijg ik heel heel veel knuffels. Daarna ga ik even langs de baby'tjes, waar ik meteen een huilend baby'tje oppak om te troosten. Ik blijf de rest van de dag helpen bij de baby's, omdat hier veel praktische hulp nodig is. De huismoeders leren me hoe ik de kinderen eten moet geven en hoe ik de luiers moet verschonen. Ze gebruiken hier nog stoffen luiers, dus die moest ik even leren vouwen. Dat gaat al snel goed, en ik vind het super leuk hier. De hele dag knuffelen en spelen met de kinderen. Soms is het wel lastig, omdat sommige kinderen echt ruzie gaan maken om de aandacht en de communicatie erg lastig gaat. De kinderen spreken natuurlijk nog geen Engels. Tijd voor mij om Chichewa te leren dus!
Om 16.00u wordt ik opgehaald door William, de TukTuk chauffeur die mij elke dag van de stad naar House of Joy (en weer terug) zal brengen. Er is vandaag een nieuwe vrijwilliger aangekomen, Mandy. 's Avonds eten we hele lekkere pannekoeken (dankjewel Diana) en ga ik alweer om 21.00u naar bed.

Zaterdag 27 mei
Vandaag hebben we allemaal vrij, dus we slapen uit tot 8.30u en gaan daarna naar de Farmers market. Mandy heeft vandaag haar City Tour en zal daarna ook naar de Farmers market komen, zodat we de rest van de dag met z'n allen zijn. Op weg naar de Farmers market maken we nog ruzie met een minibusjes-man. Hij vraagt ons veel te veel voor de reis en wij proberen te onderhandelen. Uiteindelijk gaat hij akkoord en betalen wij 150 Kwacha. Een van ons had het geld niet gepast, maar kreeg geen wisselgeld. Toen we bij onze bestemming waren aangekomen, had ze haar geld nog steeds niet terug gekregen en vraagt ze waarom. De man antwoordt hierop dat zij moet compenseren wat de rest van ons te weinig betaald heeft. Dat pikken we natuurlijk niet, maar bijna iedereen was al uitgestapt. Alleen Carlijn en ik staan nog in de bus. Tijdens de discussie doet de man de deur dicht en begint de chauffeur te rijden! Dikke paniek natuurlijk, want wij wilden nog uit de bus. Na een paar meter stopte hij gelukkig weer (misschien was het omdat ik aan het gillen was dat ik eruit wilde, maar wie weet) en konden we alsnog uitstappen en naar de Farmers market lopen.
De markt was leuk, maar we hadden het al vrij snel gezien. nadat Mandy was afgezet, zijn we even langs de Souvernirs market geweest en daarna gaan lunchen. Verder hebben we een relaxte middag gehad in het huis.

Zondag 28 mei
Vandaag gaan we met z'n allen naar het zwembad. Geen rare verhalen met minibusjes vandaag. Gewoon relaxed de hele dag bij het zwembad bruin liggen worden. Heerlijk.
's Avonds gaan we naar Four Seasons, waar we lekker kunnen zitten op een matje op het gras en pizza eten onder het genot van Live muziek. :)
Al met al, was het weer een rustig, super leuk dagje.

Dat was het voor nu, bedankt voor het lezen :)
Volgende week weer een nieuwe update over de dagen op het project! Ondanks een beetje heimwee heb ik het hier ontzettend naar mijn zin. Ik zal het zeker wel uithouden hier.

Daar zit ik dan

Lieve allemaal,

Precies een half uur voor boardingtijd zit ik hier bij de gate. Wat een gek idee dat het nu echt gaat gebeuren! Ik heb er heel veel zin in, maar wat bén ik zenuwachtig!

Om 15.45u vanmiddag vertrokken we richting Schiphol. Met mijn grote gele en kleine roze koffer achterin de auto, begon mijn reis dan echt. En wat een leuke verrassing op Schiphol, toen Nour me onverwacht toch kwam uitzwaaien <3

Na het inchecken kwam het afscheid nemen... Met de nodige tranen zeg ik doei tegen mama, Nour en mijn lieve zusjes, want wat ga ik jullie missen. 35 knuffels later dan toch maar richting de veiligheidscontrole. Dat gaat gelukkig heel snel en zo zit ik nu hier te wachten tot ik mag gaan boarden.

Eerst naar Frankfurt en daarna via Addis Abeba naar Lilongwe. Het wordt een lange reis, maar ik heb een stoel bij het raam dus ik heb leuk uitzicht en kan lekker met m'n hoofd tegen het raam aan slapen.

Morgenmiddag zal ik landen in Lilongwe en word ik opgehaald door Maartje, de lokale coördinator. Donderdag staat een city tour op de planning en vrijdag ga ik voor het eerst naar het project. Ik ben nieuwsgierig en heb ontzettend veel zin in mijn avontuur!

Liefs, Amber

Nog twee weken te gaan

Hoi allemaal,

Het is weer even geleden sinds ik iets van me heb laten horen, maar ik heb niet stilgezeten ;)

Over twee weken is het zover, dan zit ik in Malawi. Gek eigenlijk hoe snel de tijd voorbij is gegaan sinds ik heb besloten deze reis te gaan maken. Waar ik begon af te tellen met 132 dagen te gaan, zijn dat er nu nog maar 13...

De afgelopen dagen heb ik lekker even 'voorgebakken' in Málaga (wat een leuk examencadeautje), dus ik heb alvast kunnen wennen aan de zon en de warmte.

Vanochtend zat ik om 8.55u in de trein naar Brussel, om mijn visum te gaan halen. Ik voel me al een echte wereldreiziger, drie keer naar het buitenland in minder dan drie weken tijd ;). Ik heb er lang op moeten wachten maar hij is binnen, wat betekent dat mijn reis nu echt kan doorgaan!

De komende twee weken ben ik vooral bezig met de laatste voorbereidingen (oh zo veel te doen...) en nog veel leuke dingen doen.

Nieuwe update volgt als ik vertrek :)

Dagdag lieve volgers <3 Tot snel

Liefs, Amber

En nog een training ;)

Hoi lieve volgers :)

Met nog 8 weken te gaan (het komt ineens super dichtbij), hier weer eens een update ;)

Afgelopen zaterdag had ik weer een training: 'Wijzer met Kids'.

Tijdens deze training hebben we specifiek aandacht besteed aan vrijwilligerswerk met kinderen, waar moet je op letten en wat kun je verwachten? Zo hebben we bijvoorbeeld veel aandacht besteed aan hechting, omdat de kinderen waarmee we in aanraking komen heel kwetsbaar zijn. Het is natuurlijk niet de bedoeling dat ze aan ons, als vrijwilliger, gaan hechten. Wij gaan na een aantal weken weer weg en dat is voor een kindje erg lastig. Daarom hebben we hele duidelijke richtlijnen, hoe we kunnen voorkomen dat een kind aan ons hecht. Dat betekent bijvoorbeeld dat we niet té persoonlijke dingen kunnen doen met een kind (denk hierbij aan wassen, of met één kind een spelletje spelen).

Een van de meest bijzondere dingen van de training vond ik toen we een piramide moesten bouwen. We kregen 24 blokjes, waarop we moesten schrijven wat een kind nodig heeft om zichzelf te ontwikkelen (eten, onderdak, liefde, veiligheid etc.). Van deze blokjes moesten we een piramide maken: onderin de 6 belangrijkste blokjes en bovenin het minst belangrijke blokje. Tussen elke laag blokjes zat een strook papier. Ook hielden we 3 blokjes over, die niet in de piramide thuishoorden.
Daarna was de opdracht als volgt: wat als je piramide een kind is? Wat als we bij dit kind een blokje weghalen, wat gebeurt er dan?
Er waren drie groepen, en dus drie piramides, oftewel drie 'kinderen'. Een voor een moesten we het blokje 'onderdak' weghalen uit onze piramide. Eén van de piramides viel meteen om, de andere twee bleven staan. Maar wat nou als dit kind ook geen familie meer heeft? En daar gingen we, het blokje 'familie' haalden we weg. De volgende piramide viel om. Onze piramide bleef als laatste staan, maar toen we het blokje 'liefde' weg moesten halen, stortte ook onze piramide in.
Deze opdracht heeft op mij veel indruk gemaakt, omdat de vergelijking tussen die piramide en een kind zo goed werkt. Elk kind is anders en zal anders reageren. Het ene kind stort meteen in als je een van die 'blokjes' weghaalt, het andere kind kan veel meer hebben. The bottom line was dat we vooral moeten zorgen dat wij niet één van die onderste blokjes zijn. Wij kunnen een kind natuurlijk best eten geven, en extra liefde en aandacht, zolang we maar zorgen dat dat blokje blijft als wij weggaan.

We sloten de dag af met het opstellen van een activiteitenplan. Hoe doe je dat en wat voor activiteiten kun je doen bij welke leeftijd (om de ontwikkeling van een kind in die specifieke leeftijd te stimuleren)?

Al met al was het een lange en indrukwekkende dag, die vooral heel leerzaam was en me veel inzicht heeft gegeven in mijn rol als vrijwilliger en in hoe ik om kan gaan met de kinderen op mijn project.

Verder ben ik bezig met de praktische zaken voor de reis verder regelen en schiet het ineens al aardig op, 23 mei is stiekem al best wel snel :)

Ik heb er onwijs veel zin in en tel de dagen tot ik mag gaan! (Het zijn er nog 54) ;)

Liefs, Amber

Voorbereidingstraining stichting Muses

Op vrijdag 10 februari ging ik naar Breda om een voorbereidingstraining te volgen. Samen met 20 andere vrijwilligers kregen we informatie over Afrika, vrijwilligerswerk, verwachtingen etc, allemaal om onze impact als vrijwilliger te vergroten.

De dag begon met informatie over verschillende typen vrijwilligers. Deze typetjes waren opgesteld in samenwerking met vrijwilligersorganisaties, zowel hier in Nederland als lokaal in Afrika. Elk type heeft natuurlijk zijn voor en nadelen. Deze zijn uitvoerig besproken, waarna we allemaal konden kijken of we onszelf in een van de typetjes herkenden. Nu moet ik zeggen dat ik me wel kon herkennen in type 'de engel'. Voordelen: lief, zorgzaam, geeft veel liefde en aandacht, betrokken. Nadelen: té betrokken en gevoelig, laat snel over zich heen lopen.
Het voordeel van deze typetjes zien was dat we allemaal geconfronteerd werden met onze eigen valkuilen als we als vrijwilliger aan de slag gaan, zodat we kunnen voorkomen dat we onszelf daar pas tegenkomen.

Daarna hebben we het gehad over verwachtingen, wat kunnen wij verwachten als vrijwilliger en wat wordt er van ons verwacht door het project? Hier hebben we een mooie discussie gevoerd, waardoor we erachter kwamen dat dit per persoon heel erg verschillend is. De een zal dan ook sneller zijn grens bereiken dan een ander, en dat is prima. Zolang je je eigen grenzen helder hebt en deze ook tijdig aangeeft, zorg je dat je je zelf op je gemak voelt en daardoor meer kan betekenen voor je project.

Even hebben we tijd besteed aan ons inwendige stoplicht. Wanneer staat deze op groen? Hoe voel je je dan? En wanneer springt die op rood? Wat zijn daarvan de gevolgen? Kunnen we dit zien aankomen, is er een 'oranje' stand? En zo ja, hoe merken we dat? En bovendien, wat kunnen we doen om te voorkomen dat oranje uiteindelijk rood wordt?

Ook hebben we aandacht besteed aan een erg belangrijk onderdeel, vooral voor de vrijwilligers die met kinderen gaan werken: Hechting.
Wat is hechting, waarom is het zo belangrijk? Hoe zorg je ervoor dat een kind niet aan jou hecht, maar aan zijn vaste verzorgers? Hoe zorg je dat je zelf niet te veel gaat hechten aan de kinderen en het project? In een andere training die ik nog ga volgen op 25 maart, besteden we nog meer aandacht aan dit onderwerp. Ook gaan we het daar hebben over het organiseren van activiteiten met de kinderen.

We sloten af met een stukje cultuur. Wat zijn cultuurverschillen tussen hier en daar? Hoe gaan we daarmee om? Aan de hand van situatieschetsen hebben we hier over gepraat. Wat doe je als iemand je aanspreekt op straat? Of als iemand je vraagt om geld? Al deze vragen zijn beantwoord, maar het gaat natuurlijk voor een groot deel ook over hoe we ons zelf voelen, wat voor ons op dat moment goed voelt om te doen.

Het was een hele interessante en leerzame dag. Het was erg leuk om andere vrijwilligers te ontmoeten en hun verhalen te horen. Ook de ervaringsverhalen van de mensen van stichting Muses hebben indruk op me gemaakt. Het komt toch allemaal ineens een stukje dichterbij dan.

Met mijn crowdfunding gaat het erg goed, ik heb al veel donaties mogen ontvangen. Ik wil iedereen hier nogmaals ontzettend voor bedanken.

Nog 13 weken, 92 dagen, 2208 uren ;) Bijna is het zover!

Ik heb er zin in!

Het aftellen kan beginnen!

Lieve allemaal,

Maandag kreeg ik een heel leuk telefoontje van Doing Good. Ik heb meer informatie gekregen over het project en alles wat ik moet regelen. Het project is zo hartverwarmend, met 75 lieve kinderen onder leiding van een aantal huismoeders samen met de vrijwilligers die er op dat moment zijn.

Na dit telefoontje heb ik dinsdag meteen mijn vliegticket geboekt, dus mijn reisdatum staat vast! 23 mei vertrek ik en 5 juli ben ik weer terug :) Ik heb er heel veel zin in en kan bijna niet meer wachten, maar vind het stiekem ook ontzettend spannend...

Om mijn reis te betalen en om nog iets extra's te kunnen doen voor de kinderen, ben ik een crowdfunding gestart. Wie mij en daarmee het project wil steunen mag contact met me opnemen, dan krijg je meer informatie :)

Voorlopig zal ik verder niet zo veel meer te melden hebben, tot dat ik bijna vertrek. Dan zal ik natuurlijk updates geven over mijn reis etc.

Nog 132 dagen ;)

Tot snel!

Liefs Amber

De eerste stap...

Lieve allemaal,

Vandaag is de eerste stap gezet, ik heb mij aangemeld bij Doing Good op het project House of Joy. I'm so excited!

Het is nu nog wachten op bevestiging van mijn aanmelding en dan alle andere dingen gaan regelen, zoals mijn vliegticket en visum ;)

Het project is een opvanghuis voor kinderen van 0 tot 5 jaar oud. Omdat kinderen in deze periode heel kwestbaar zijn, wordt hen in House of Joy een liefdevol thuis geboden om een goede start te kunnen maken. Hierna worden zij teruggeplaatst bij hun familie of wordt er een nieuw thuis voor hen gezocht.

Ik hoop hier mijn steentje te mogen gaan bijdragen en heel veel liefde te mogen geven aan deze lieve kinderen.

Voor nu heb ik even niks anders te melden, maar ik zal zo nu en dan een update plaatsen ;)

Schrijf je in voor de mailinglijst en blijf op de hoogte!

Liefs,
Amber